Twitter

   Το σώμα ως κεφάλαιο: με αφορμή τη Μύκονο, το νησί των αντιθέσεων  

   Η υποχρέωση των εργαζομένων σε beach bar της Μυκόνου να περπατούν ξυπόλητοι στην καυτή άμμο -επειδή αυτό «επιβάλλει» το concept του καταστήματος- όπως παρουσιάστηκε πρόσφατα στα ΜΜΕ είναι ένα μόνο από τα παραδείγματα, που αναδεικνύουν τις συνέπειες του τέλους της μισθωτής εργασίας στην Ελλάδα και τη μείωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Ο λόγος της ανοχής αυτών των συνθηκών εργασίας, που θέτει σε κίνδυνο την υγεία τους (εγκαύματα, μολύνσεις και άλλες παθήσεις του δέρματος, όπως εξηγούν οι ειδικοί) είναι, φυσικά, η επιβίωση.

   Πολλοί από εμάς έχουμε γίνει μάρτυρες αντίστοιχων περιστατικών κατά τη διάρκεια της καλοκαιρινής περιόδου και όχι μόνο στη Μύκονο, όπως π.χ. νέα άτομα που εργάζονται εποχιακά σε παραθαλάσσια θέρετρα με ιδιαίτερη ενδυμασία, χωρίς καπέλο και γυαλιά ηλίου και μάλιστα τις ώρες της μέρας που είναι πιο επικίνδυνη η ηλιακή ακτινοβολία κ.ά.

   Μέχρι πού μπορεί να φτάσει έναν άνθρωπο η ανάγκη για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του; Στη θεώρηση του εαυτού του ως κατόχου ή ακόμα και ως "επιχειρηματία σωματικού κεφαλαίου". Η μετατροπή του σώματος σε σωματικό κεφάλαιο και η χρήση του ως φετίχ αποτελεί, εξάλλου, χαρακτηριστικό γνώρισμα των σύγχρονων καταναλωτικών κοινωνιών αλλά και της οικονομικής κρίσης που διανύουμε. Και στις δύο περιπτώσεις το σώμα μετατρέπεται σκόπιμα σε αντικείμενο εργασίας επένδυσης και αποκτά «κεφαλαιοκρατικούς» αντικειμενικούς στόχους. Έτσι το σωματικό κεφάλαιο και η σωματική εργασία γίνονται αλληλένδετα, ενώ στην καρδιά αυτού του συστήματος πεποιθήσεων βρίσκεται η έννοια της θυσίας, πάνω στην οποία οργανώνεται όλη η καθημερινή εργασιακή ρουτίνα («θυσιάζω το σώμα μου για να κερδίσω τα χρήματα που χρειάζομαι»).